Ook in deze nieuwjaarseditie willen we jullie voorstellen aan zeer gewaardeerde clubleden. Nadat Lisa haar ster op de Hollywood walk of fame mocht onthullen, trok de interviewer van dienst op een immer druilerige dinsdag naar ’t Hoefijzer voor een interview met … DE LILY’s. Vragen op zak, de camera in de aanslag. Het kratje frisdrank (met nootjes Katrien!) koel. Maar … geen Lilies. Een kleine validatie van het uur van afspraak bracht antwoorden. De journalist van dienst was een uur te laat! Zichzelf even in de paddock rollend van ontgoocheling om zoveel eigen onkunde, vroeg het enige schouderklopjes van George om toch nog enig soelaas te brengen en werd er met enige schroom een nieuwe afspraak gemaakt (hebben jullie Joris al gezien, daar wil een journalist geen afspraak mee missen, quoi!).
Op donderdag was het zover. Van achter de hoek aan de grote piste draaiden ze beiden in. Een beetje verlegen kijkend. Een beetje bezorgd over wat die vreemde man nu precies van hen wou. Maar ook goed voorbereid ! Bij het afhalen van de frisdrank (met nootjes, Katrien!), waren ze plotseling verdwenen. “Nog even hun antwoorden op mekaar afstemmen” zo werd me verteld. De journalist van dienst noteerde: “aanleg voor bestuursfunctie in den HBALL? 😉”.
En plots zaten ze daar voor me. De oogjes fonkelend. Twee Caballus 2 kids die je – samen met mama en / of papa – maar al te vaak tegenkomt op ’t Hoefijzer. Beiden nog nieuw in onze sport en club. Maar zo vol van passie. Zo leergierig. Zo vlot in het uitleggen waarom horseball onder hun jonge velletje kroop.
Hoe moeten we de meisjes beleefd aanspreken? Ze heten beiden Lily. Hun achternamen beginnen beiden met V. Ons diversiteits- en inclusiviteitsbeleid laat het niet toe om ze met hun haarkleur of grootte aan te spreken. “Dan gaan we toch gewoon voor ons Horseball nummer”, zegt Lily 6 tegen Lily 7. Lily 6 (de jongste, 9 zomers oud) heeft paardrijden in het bloed. De mama deed het ook én heel snel begon Lily 6 op de manege de klassieke groepslesjes te nemen terwijl mama en papa fier van in de bar toekeken. Natuurlijk was het weer die oude betrouwbare Luna waar ze de eerste keer mee reed. Ook dat heeft ze gemeen met Lily 7 (11 jaar oud). Ook bij haar is het Luna geweest met wie ze de eerste drafjes heeft gezet. Maar ondertussen zijn we al flink wat gereden kilometers verder en zijn de beide dames de trotse bezitter van een shet en durven ze ook al eens het been over een D-pony zwieren. Ze spelen niet alleen horseball! Als échte amazones springen ze ook over de balkjes.
Dressuur kreeg natuurlijk de eerste aandacht, maar toen het tijd was voor de volgende stap was het voor beiden blijkbaar onmiddellijk duidelijk. Neen, we gaan niet alleen springen, we willen ook horseballen. Waarom ? “Om de actie, het geven van de passen, het rapen” zegt Lily 7. “Zo een springwedstrijden, die geven me niet zoveel stress, ik maak liever goals”. Lily 6 knikt instemmend. “Crossen is zo leuk. En ook tegen mekaar rijden en er afvallen en dan weer verder doen”. De timide journalist verplaatst zich in wat mama en papa erover moeten denken … “want is dat niet een beetje gevaarlijk?”. “Nee!” klinkt het vastberaden bij beiden”. “Want de coach, die leert ons alles”.
De coach! Matthias krijgt een bijna goddelijke status aangemeten. “Hij is lief”. “Hij is sympathiek”. “Hij is grappig”. “Hij is goed met ons”. “Hij geeft zoveel uitleg en tips”. “Hij weet wat hij moet doen om ons te pushen”. Te pushen? “Ja, zodat we we altijd maar beter worden in onze sport”.
Terwijl de interviewer van dienst voor zichzelf besluit dat er geen kinderen meer zijn en dat ze tegenwoordig vanop jonge leeftijd de zaken echt wel duidelijk kunnen stellen, geven de meisjes al zelf het volgende onderwerp aan : hoe ze horseballen. “Want wij zijn alletwee anders op ’t veld”.
Hoezo ?
“Wel”, zegt Lily 6, “ik ben meer een verdediger, en zij is meer een aanvaller”. “Klopt”, zegt Lily 7 . “Ik vind het keileuk om iemand weg te duwen en de bal af te nemen”. “Maar we doen alletwee wel heel graag vossenjacht”. De interviewer ziet de dames al in volle tooi op een vroege zondagochtend, onder het obligate hoorngeschal, vertrekken naar het Boske om daar die getergde vos te schieten. “Neen, jong, dat is met een hesje aan de zijkant achter mekaar crossen om dat af te pakken”. Get it ladies, get it! “Maar we mogen dat alleen maar doen van de coach als we goed werken op dressuur en horseball, maar dat is echt héél tof”.
Het volgende seizoen zal er snel zijn. Dan trekken we er als club op uit voor horseballweekends. Wat denken de dames daar van te verwachten? “Slapen in een tentje, en een heel weekend bij de paarden zijn en naar wedstrijden kijken”. “En zelf winnen!” wordt er snel aan toegevoegd. Angst hebben ze niet. Ze blaken van zelfvertrouwen en ze bevestigen dat ze zich beiden - als er eens tussen Kids 1 en Kids 2 gematched wordt - heel goed voelen. Ze kijken er beiden ongelooflijk naar uit om een eerste officiële wedstrijd te spelen.
Dromen hebben ze beiden met pakken. Beiden hopen ooit naar een WK te mogen. Met de shet op reis gaan, en een hele week mogen horseballen. “dat is toch gewoon het leukste van de vakantie”.
Ook eens met de Caballus Kids naar de zee gaan om te gaan crossen op het strand. “En dan iets te eten!” (meer nootjes, Katrien!).
De oogjes fonkelen nog harder als ze spreken over de toekomst. Groeien in de sport en overgaan naar een D-Pony. Op ’t Hoefijzer nog meer vrienden maken. “Want iedereen is hier vriendelijk. We zijn hier altijd samen tussen de paardjes”. Beiden hebben ook wel iemand waar ze naar opkijken. “Elise van de juniors, want die geeft nooit op”. “En Maurit, want die is heel goed op haar pony en een heel goede vriendin”.
Of ze nog tijd hebben voor iets anders, buiten de school en de sport ? “Neen”, zeggen ze eenstemmig. En dat is niet erg. Lily 7 heeft vroeger gedanst, maar dat was niet te combineren. En Lily 6 ging vroeger naar De Roodkapjes, maar ze komt nu liever in het weekend naar de manège.
Terwijl beiden met één oog de juniors les volgen, vraag ik hen of ze ook nog iets aan de interviewer van dienst wensen te vragen ? “Neen, ge zijt bedankt” klinkt het. Ze stuiven weg richting stallen. Dicht bij hun paardjes. Dichter bij hun passie. In deze warme week, bleef de interviewer even alleen zitten om deze waterval van positiviteit in zich op te nemen. Twee meisjes die het kunnen uitleggen. Die weten wat ze willen. Vriendelijk, goedlachs, beleefd, inschikkelijk en al zo serieus bezig met paardensport. Dromend over de toekomst maar met de voetjes op de grond. De toekomst is aan hen. De toekomst is aan hen en al hun vriendjes. Al onze Caballus Kids’. Al onze toppers!
(onze oprechte dank aan de mama’s en papa’s Versporten en Verhoeven om hiervoor tijd te hebben gemaakt).